OVERLOON - Drie jaar geleden vluchtte Parmida Baladi om politieke redenen samen met haar moeder en broertje naar Nederland. Vader bleef achter in haar geboorteland, Iran. In het asielzoekerscentrum van Overloon vonden zij onderdak. Ondanks de negativiteit die gonst rondom dit AZC, staat deze vluchtelinge positief in het leven.
Door Wanda Laarakkers
Nooit eerder was ze buiten de grenzen van haar geboorteland Iran geweest toen Parmida Baladi (24) samen met haar moeder en broer, in het vliegtuig stapte. Vanwege politieke achtergronden van familieleden was het niet veilig in Iran te blijven. De eindbestemming van haar reis zou Nederland zijn, een land dat ze associeerde met tulpen. Via Ter Apel en Budel kwam het gezin, zonder vader, vanwege financiële redenen bleef hij achter in Iran, in het Overloonse asielzoekerscentrum terecht.
“We hebben hier een kamer voor ons drieën en delen de keuken en douche,” vertelt Parmida. Haar minderjarige broertje kan naar school, maar zij en haar moeder mogen niet werken of studeren tot zij een verblijfsvergunning hebben. “Dat is balen, ik heb zoveel energie die ik met mensen wil delen. In Iran volgde ik een studie industrial engineering.”
Stilzitten is echter niet aan Parmida besteed. Ze zocht naar workshops en zelfstudies om de Nederlandse taal te leren. “Ik begon met lezen van simpele boeken en Google is mijn beste vriend. Ook werd ik lid van een tennisclub en help ouderen. Daarnaast vul ik mijn tijd met fotograferen, wandelen, fietsen en mediteren.”
Met haar vlucht naar Nederland liet Parmida niet alleen haar vader, vertrouwde omgeving en studie achter, maar ook vriendinnen. “Hier moest ik bij nul beginnen, kende niemand. De meeste Nederlanders zijn heel erg lief, zij willen me helpen.”
Dat de sfeer niet altijd positief is rondom asielzoekers, ervaarde Parmida al eens met een valse beschuldiging aan haar zijde. “Ze zeiden; we hebben al zoveel last van asielzoekers, je bent buitenlander, wat doe je hier? Ik snap dat gevoel, maar niet iedereen is hetzelfde!”
Terugkeren naar Iran is vanwege veiligheidsredenen geen optie. “We hopen in Nederland te mogen blijven, hopelijk samen met mijn vader. Graag wil ik aan de slag. Mijn grote droom is andere mensen inspireren. Een opleiding Kunstmatige intelligentie zou bij me passen, of architect. We moeten geduld hebben op bericht van de Immigratie- en Naturalisatiedienst. Tot die tijd probeer ik ervaringen op te doen, vaardigheden te leren en positief te blijven. Veel heb ik verloren, maar heb nog steeds mezelf. Er zijn genoeg dingen om van te genieten. Door mijn ogen open te houden voor de kleine dingen, is het leven gemakkelijker. Dagboeken vol schrijf ik met dingen waarvoor ik dankbaar ben, zoals veiligheid en gezondheid. Nederland is leuk, ik hou van stamppot en spruitjes en zelfs van de regen. Ik dans in de regen en blijf geloven in de toekomst.”